500 meters

Gisteravond met Bert een intervaltraining afgewerkt.
Er stond 12 maal 500 op het programma in een matige intensiteit van 2 min 03 sec.
Het lopen was gezellig en ging ook uitstekend. Te goed eigenlijk, want ze gingen allen een tandje te hard in strak 1 min 55 (sorry Mark).

Met het lenteweer is het toch heerlijk lopen. De herten stonden in de bosrand en in de wei, een fazant rende met zijn korte pas door het weiland en vanuit de berm vlogen zo nu en dan de vogels tegen de wind in bijna loodrecht omhoog.

We waren goed aan elkaar gewaagd, waardoor het een hele mooie en nuttige training is geworden


Wouter

Ultraloper

De Amersfoortseweg strekt zich golvend voor ons uit. Links ligt het natuur informatiecentrum Het Aardhuis, het voormalige jachthuis van de koninklijke familie. Het tempo is nog steeds rustig en de lopers inmiddels ook. De meeste praatjes zijn er wel af. Maar de sfeer is heel goed, de verzorging uitstekend en de omgeving prachtig.Een eindje verder slaan we links af het bos in, een pad dat verschillende lopers kennen van de laatste etappe van de Hardloop4daagse. De groep is 11 man/vrouw sterk.

Natuurlijk Martine, Leonie en Pieter die de reden zijn dat we hier lopen. Zij hebben deze sponsorloop georganiseerd om geld op te halen voor de kinderen van Mother of Peace in Zuid Afrika. Zij zijn de uitdaging aangegaan om 5 maal 50 km te lopen op 5 opeenvolgende dagen, op 5 verschillende plekken in het land. Na IJsselmuiden en Beverwijk is vandaag, vrijdag Apeldoorn en de Veluwe aan de beurt. Elke etappe worden deze 3 bikkels bijgestaan door een groep lopers die hen steunen en samen met hen de kilometers aflegt. Zij zijn nu bezig naar de 150e km te lopen.

Het is een afwisselende tocht door bossen, kleine dorpjes en over heidevelden. De sfeer is heel relaxed en afwisselend loop je met de een op en dan weer met de ander.
De verhalen gaan natuurlijk over loop ervaringen, maar ook over werk, mooie omgevingen en andere uitdagende lopen. Ondertussen trekt de natuur aan ons voorbij. Na 15 km zijn we in Stroe, waar de mobiele verzorgingspost is ingericht. Het verzorgingsteam is zo mogelijk nog enthousiaster dan de lopers.
Na Stroe gaan we de bossen in richting Putten. Leonie loopt continu in de voorste linies en lijkt geen last te hebben van de 100km die ze reeds in de benen heeft.
Martine gaat iets minder soepel maar loopt stug door. Dit geldt ook voor Pieter, die het echter zichtbaar moeilijk heeft. Na afloop blijkt hij ook een opgezette voet te hebben, waardoor hij in de 4e etappe helaas moet opgeven.

Na ruim 40 km komen we op de Amersfoortse weg en na het palleren van de magische grens van 42,195 km zijn 2 mede lopers en ik officiëel ultralopers geworden.
Als we weer het bos ingaan komt een van de zwaarste stukken van de hele tocht met hellingen en los zand. Een lange zandweg met hellingen op en af, zover je maar kan kijken werkt bijna ontmoedigend voor degenen die re door zitten. Op km 49 blijkt het parcours ook nog 2 km langer te zijn.
Maar alle lopers komen, na ruim 5 uur onderweg te zijn geweest, bij de finish waar ons een warm welkom wacht. Martine, Leonie en Pieter zijn met 150 km dik over de helft.
Het was een prachtige tocht voor een goed doel.
Een bedankje aan de organisatoren en de begeleiders is zeker op z'n plaats.

Tevens zijn er 3 ultralopers toegevoegd aan het legioen.








Wouter

Be More Ultra Tour

Ik ga volgende week vrijdag 50 km lopen.

De Be More Ultra Tour (BMUT) loopt voor een goed doel, nl. voor de kids bij Mother of Peace in Zuid Afrika.
De initiatiefnemers lopen 5 keer 50 km van komende woensdag t/m zondag, elke dag in een andere plaats. Iedereen kan een of meerdere etappes meelopen. Ik ga vrijdag in Apeldoorn en de Veluwe meelopen.

Het gaat gelukkig niet om de tijd, maar het is een groepsrun.
Hoe dan ook, het wordt mijn eerste ultra.
Daarna ga ik een schema opstellen en om me voor te bereiden op de 50 km van Voorne, waar ik dan wel een mooie tijd hoop neer te zetten.
In ieder geval iets om naar uit te kijken.

Be More Ultra Tour


Wouter

Shit happens

Daar zit ik dan, met de rug tegen de boom.
Het zonnetje schijnt vrolijk op een van de eerste lentedagen van het jaar.
Tussen mijn schoenen een grote bruine plek.
Een kwartier geleden vertrokken en na 10 minuten komt de aandrang opzetten. Echter teveel huizen en te weinig bomen dus nog iets verder lopen.
Het blijkt een boom te ver.
Verder lopen is geen optie dus ik besluit maar om te keren naar huis. De broek voelt zacht, warm en zwaar als ik hem weer over mijn achterwerk trek.
Zo gewoon mogelijk lopen dan valt het hopelijk niet op en dan heb je er het minste last van. Ik voel kleine straaltjes langs de benen naar beneden lopen.
Ben ik blij dat ik een lange zwarte broek aan heb.
Ik loop de bebouwde kom weer in. Nog even en dan ben ik thuis.
Onder de douche loopt de bruine smurrie uit mijn pijpen het rioolputje in.
10 minuten later sta ik schoongewassen in mijn korte broek weer buiten om alsnog een duurloop van 3 uur af te werken.

Shit happens

Wouter

update

Het lopen wou even niet. Ik had afgelopen week weinig zin om te lopen en dat heb ik dus tot zaterdag niet gedaan.

Lopen in Lochem is voor mij bijna een must. Altijd lekker los lopen en de berg opstuiven. Nou zaterdag dus niet. Peter en Ton waren er ook en ik heb rustig achter hen aangehobbeld.
Versnellinkje? Nou laat maar.
Even flink over het wasbord rossen? Ik doe het wel rustig aan.
Zelfs in het rustige tempo had ik geen zin.
Pas aan het einde kwam de motor een beetje op gang.
Het was goed om eens gewoon zonder doel lekker langzaam rond te lopen.

Woolderesloop.

de eerste kilometers was me al wel duidelijk dat het geen PR zou worden. Onder de 4 minuten per kilometer zou ik dan moeten lopen. Na een kilometertje heb ik me confortabel laten zakken tot een mooi rustig tempo.
Schuilen in een groepje tegen de straffe wind. De lente zit al een beetje in de lucht, redelijke temperaturen. De regen laat nog even op zich wachten. Uiteindelijk ben ik na 42 minuten de finish over. Bert is dan al 4 minuten binnen.

Gisteren was de vermopeidheid verdwenen en heb ik een survival training in de regen afgewerkt.
Komende week de trainingen weer hervatten.

Alles komt altijd goed.

Wouter

Achtkastelenloop Vorden

Succes met een zwart randje.
Een loper is tijdens het lopen in elkaar gezakt en ondanks renaimatiepogingen later in het ziekenhuis overleden.
Het kan iedereen gebeuren, het kan altijd gebeuren, maar het zal je maar gebeuren.
Het is een schaduw over een verder zeer zonnig evenement.
Door prachtig weer, de afwisseling van bos weilanden asfalt klinkerwegen en zandpaden regen de kilometers zich aaneen in een mooie cadans. Geen enkel moment een verslapping, de hele route door heel gecontroleerd gelopen en genoten van de omgeving. Het is dan extra mooi dat je dan ook nog eens je snelste tijd ook loopt op de 30 km.
Een kilometer of 10 lang zat ik in een mooi groepje, met een goed tempo. Toch liet ik dat groepje op een gegeven moment achter me en heb daarna mijn eigen race gelopen. Bij kilometer 23 haal ik een man in die het duidelijk moeilijk heeft. Later blijkt het de eerste keer verder dan de halve te zijn voor hem. Het blijkt nog een beetje ver voor hem, hij loopt de wedstrijd uit maar is helemaal total loss.
In de laatste 5 km komt een van de mannen van het groepje nog vlakbij, door er een tandje bij te zetten loop ik weer van hem weg. Het is toch mijn eer te na om dat te laten gaan.
Met de tijd van 2 uur 13 loop ik een PR, waar ik zeer tevreden mee ben.

Dat geldt ook voor Mariska die met een formidabele 2 uur en 3 minuten als 2e dame achter Ingrid Prigge het podium op mag. Een geweldige prestatie.

De andere Borculoers, Carla, Ton en Paul, die ik spreek zijn allen tevreden met hun gelopen tijden.

Het was een mooie loop, waar helaas een schaduw over valt.

Wouter