Vrienden Bedankt Marathon

Donderdag avond kwam een mailtje binnen met het volgende bericht:

Wouter, heb je tijd en zin en conditie om zaterdag 24 mei 1 of een paar rondjes mee te lopen in het Amsterdams Bos?

De uitnodiging komt van Francis, een veelloper die ik al een groot aantal jaren ken.

Hij heeft een marathon georganiseerd voor zijn vrienden om samen zijn 200st en laatste marathon te lopen. Het is een aantrekkelijk aanbod, maar wel kort dag. Er staan zaterdag wat werkzaamheden gepland en de auto is bezet. vrijdagavond de planningen omgegooid besloten dat ik de volgende morgen naar Amsterdam afreis.
Het parcours is rond de Bosbaan uitgezet. De Bosbaan is een wedstrijd roeibaan aan de noordzijde van het Amsterdamse Bos tussen Amsterdam-zuid, Amstelveen en Schiphol. De reis loopt voorspoedig en ik neem de afslag Amsterdamse Bos van de snelweg. De brug over het water is geblokkeerd en een serie politiemensen dirigeert iedereen weer terug de snelweg op.

Maar goed ik weet wel waar het is (Denk ik), dus rijd ik een afslag terug en verdwaal in Amstelveen.

Nu weet ik weer waarom ik niet in het westen van Nederland wil wonen, wat een drukte. 

Langzaam rijdt ik de juiste richting op. Ondertussen is het 5 voor 11, tijd voor de groepsfoto, 11.00 uur start tijdstip en ik rijd nog steeds richting Amsterdam Zuid. 

Uiteindelijk draai ik de parkeerplaats bij Grandcafe "De Bosbaan" op. Het is erg druk. Er blijken ook roeiwedstrijden te zijn. 20 minuten te laat loop ik de parkeerplaats af. Er is overal activiteit.

De organisatie tent van Francis zie ik zo een, twee drie niet staan. Wel zie ik in de verte een grote groep lopers verdwijnen. Gelukkig heb ik mijn loop kloffie al aan, dus ik besluit de achtervolging in te zetten en te zien of het de club van Francis is. Ik bedenk me als ik ze niet vind dat ik, nu ik hier toch ben, op mezelf het gebied maar ga verkennen en kijken of ik de 42 km vol krijg.

Het duurt niet zo lang voor ik de eerst lopers begin in te halen, en ja hoor een aantal herken ik van gezicht. Na een tijdje zie ik Francis lopen. Ik meld me bij hem en loop het eerste rondje met zijn groepje uit. 

We melden ons bij de verversingspost en ik krijg mijn polsbandje met start nummer. De ronde van 8,5 km is door Francis prima uitgepijld zodat iedereen op zijn eigen tempo en gemak het rondje kan lopen.

Het is een mooi parcours, dat met een grote boog rond de Bosbaan loopt.

De Bosbaan ligt in het Amsterdamse Bos, dat drie keer zo groot is als het Central Park in New York. Het is een verrassend groene omgeving en verrassend rustig hoewel het tegen Amsterdam aanligt.

Ik merk dat het lopen in een rustig tempo prima gaat.

De sfeer is zeer ontspannen. In de derde ronde haak ik aan bij twee vrouwen die een mooi tempo hebben. Het blijken Wilma en Petra te zijn. Wilma verteld dat ze de vorige week een 24 uurs heeft gelopen. Petra heeft ook al meerdere ultra's gelopen en is ook een kilometer vreter. Vol Respect hoor ik de verhalen aan. Wat een kanjers. Na de derde ronde stopt Wilma en Petra en ik besluiten de laatste 2 rondes samen te lopen. Het toeval wil dat Petra uit Lichtenvoorde komt, 20 km bij mij vandaan.

Al pratend zitten de kilometers er zomaar op.

We hebben heerlijk gelopen, tijden zijn niet belangrijk en de medaille is een mooie waardering van Francis naar zijn vrienden. Hij zal het marathoncircuit achter zich laten, maar het lopen zeker niet.

Als afsluiting is er voor de liefhebbers nog de sprong in de Bosbaan.

Heerlijk even het zweet afspoelen en lekker afkoelen voor de thuisreis wordt aanvaard.

Het was een prachtig evenement. Puik georganiseerd door Francis en zijn dames, die de verzorgingspost en ronde telling uitstekend hebben gedaan. Veel dank daarvoor.

Voor mij was het weer de eerste marathon sinds maanden en het lopen met het gemêleerde gezelschap van marathon- en ultralopers was fantastisch.

Het was een welbestede dag.

Wouter

lang niet geschreven

Het is al weer een lange tijd geleden dat we een bericht gepost hebben.
Vaak een teken dat ik heel druk ben en dat het met het lopen minder gaat.
Dat was dus ook het geval.
Ik heb heel lang last gehad van mijn linker bovenbeen, waardoor ik geen lange duurlopen meer kon doen. Na 10 of 15 km word het been stijf en begint het zeer te doen. Het werd in de tijd wel beter maar het ging langzaam.  Ik heb dit jaar wel de survivalruns van Beltrum en Gendringen gelopen en de Trail by the Sea in Renesse was een zware dobber met 40 km strand, bos en duin. De maanden daarna heb ik bewust minder gelopen en rustiger aangedaan.  De laatste 6 weken is de pijn in de benen vrijwel weg. Vorige week maandag heb ik pijnloos zo'n 25 km over het strand gelopen en gisteren heb ik weer eens een marathon gelopen. hiervan komt nog een verslagje.
Het lijkt erop dat ik weer op het niveau van het marathonlopen ben aangeland. Nog niet op snelheid, wel de duur.

Wouter